HISTORIA MEIHUAQUAN

 Pierwsze wzmianki o Meihuaquan możemy znaleźć w taoistycznym traktacie chińskim o nazwie Liezi (列子), pochodzącym z przełomu III i IV wieku.  

 Podczas panowania zachodniej dynastii Zhou, generał Zao Fu był pomocnikiem króla Mu, któremu pomógł zaprowadzić porządek na świecie poprzez znajomość cywilnych i wojskowych umiejętności od rodziny Taidou. Zostal wtedy nazwany “niezwyciężonym rydwanem”. Od tamtego czasu rodziny cesarskie uważały, iż sztuki walki są ich sekretnym, tajnym prawem do posiadania i wykorzystywania przez królewski rząd. Umiejętności przekazane przez Zao Fu stały się fundamentem dla praktyki Meihuaquan zwanej inaczej “Pięścią Kwiatu Śliwy”. Według zapisów historycznych, ta przekazywana, tajna praktyka ma ponad 3600 lat. 

 Sztuki walki osiągnęły swój szczyt popularności w czasach panowania dynastii Tang i Song. Te, które nie zostały przekazane dla ludności cywilnej, po wcześniejszym udoskonaleniu, zostały nazwane: Meihuaquan. Zou Hongyi został uznany przez historyków za głównego przodka “boksu kwiatu śliwy”. Trenował on sztuki walki, aż do osiągnięcia perfekcji, a finalnie osiągnął on wiele zaszczytów i stał się niezwykle sławny. To właśnie on przedstawił Meihuaquan społeczeństwu, a jego liczni uczniowie rozpowszechnili je w wielu rejonach cesarstwa, ostatecznie dotarli również do Henan. 

 Meihua Zhuang (梅花桩) jest skrótem od teminu  Ganzhi Wushi Meihua Zhuang (干支五式梅花桩) czyli:  „pnie, gałęzie i 5 form na filarach Kwiatu Śliwy” znanym też pod nazwą Meihuaquan. Styl ten wywodzi się od mnichów z Kunlun i jest postrzegany zarówno jako styl “wewnętrzny” jak i “zewnętrzny”. Jego stworzenie często jest także przypisywane mitologicznej postaci Yun Pan’a. Przez długi okres czasu ta sekretna wiedza była przekazywana tylko w linii męskiej, dlatego otrzymała nazwę „fuziquan” (父子券) – pięść ojca i syna. Mieszkańcy chińskich wsi twierdzą, że Meihuaquan istniał “od początku stworzenia świata”. 

 Powstało wiele legend o dokonaniach i wyczynach mistrzów Meihua Zhuang. Jedna z nich opowiada o Mistrzu Wu Qingchang (武庆昌), który w czasie przechodzenia wąską uliczką został zaatakowany. W czasie obrony własnej zademonstrował imponujące umiejętności walki. Po jego śmierci, na pogrzeb przybyło około 10 tysięcy osób, aby oddać mu cześć i uhonorować te niezwykłe dokonania. 

 Meihuaquan odegrało istotną rolę podczas Powstania Bokserów, które zostało zainicjowane przez adeptów tego stylu. Styl przemianowany ze względów politycznych na nazwę “Pięść sprawiedliwości i jedności” zapłacił wysoką cenę za udział w buncie oraz został zepchnięty do podziemia, aż do 1987 roku.

  Meihuaquan jest najbardziej popularny w północnych Chinach. Styl nadal posiada swoją pierwotną esencje oraz formę dziedziczenia. Stanowi on niepowtarzalny i wybitny rodzaj walki w tradycyjnej chińskiej kulturze. 20 maja 2006 r. Meihua Quan został wpisany przez Radę Państwową Chińskiej Republiki Ludowej na listę 'nienamacalnego’ Chińskiego dziedzictwa kulturowego. Następcy i adepci Meihua Quan rozprzestrzenili się obecnie po całym Państwie Środka i w ponad 50 krajach oraz regionach Azji, Europy, Ameryki i Afryki, a historia i kultywacja stylu pozostaje żywa po dziś dzień. W Polsce jedynym przedstawicielem oraz dyrektorem International Meihuaquan Federation jest Shifu Shi Hengyi 释恒毅 (Łukasz Duszak). Więcej informacji na temat Meihuaquan można znaleźć na oficjalnej stronie federacji: https://meihuaquanfederation.org/ 

Ogółem, dziękuję za wypowiedź